در دورانی نزدیک به نیم قرن، از انقلاب مشروطیت تا انقلاب اسلامی، زنان ایران به تدریج در تلاشی پیگیر و روزافزون به حقوق و آزادی هایی در عرصه های آموزشی و سپس در زمینه های سیاسی و اقتصادی دست یافتند که در آن دوران در جوامع اسلامی کم مانند بود. همین دستاوردها آگاهی های ذهنی، فرهنگی و اجتماعی لازم برای ادامه جنبش برابری کامل زن و مرد ایرانی در جامعه ایران را، به رغم مقاومت های گسترده نظام جمهوری اسلامی، فراهم آورد.
ره نشانه های جنبش زنان (پیش از انقلاب)
از انقلاب مشروطه تا انقلاب اسلامی
1290- 1284 (1911- 1905)
1285 (1906)
1286 (1907)
«انجمن آزادی زنان» که انجمنی مختلط است برپا میشود. صدیقۀ دولت آبادی، و تاجالسلطنه، دختر ناصرالدین شاه، به آن میپیوندند. هدف انجمن تشویق زنان به مشارکت در امور سیاسی و اجتماعی و آشنا کردن اعضایش با بحث و گفتوگوی سیاسی بین زن و مرد است. روحانیان متعصّب، در پی حملات خشونتبار و مکرر به این مدرسه، آن را خودسرانه میبندند.
1289 (1910)
1290 (1911)
1294 ( 1915)
اعضای “پیام آوران بهروزی زنان” روز بین المللی زن را در رشت جشن می گیرند.
1297 (1918)
صدیقه دولتآبادی نخستین مدرسۀ دخترانه را در اصفهان میگشاید امّا تنها پس از سه ماه وادار به بستن آن میشود. وی در همان حال به انتشار دو نشریه ویژۀ زنان میپردازد، «زبان زنان» در اصفهان و «زنان ایران» در تهران.
1299 (1920)
فخر آفاق پارسای، مادر فرّخ رو پارسای، «جهان زن» را در مشهد منتشر میکند. امّا، در پس مخالفتهای خشونتبار متعصّبان مذهبی با این نشریه، وی ناچار میشود همراه با خانوادهاش راهی شهر قم شود.